As Mentiras de Khrushchev, de Grover Furr, en maio

O formidábel traballo de investigación do historiador estadounidense Grover Furr sairá do prelo en maio. Edicións Benigno Álvarez, novo proxecto editorial, publicará en galego esta obra que analiza o que está considerado o discurso máis importante do século XX, o Discurso Secreto de Nikita Khrushchev durante o XX Congreso do PCUS.

O libro, de 442 páxinas, é o resultado do traballo de investigación de máis de dez anos de Furr. O seu dominio da lingua rusa permitiulle estudar directamente as fontes primarias orixinais, coas que vai desmontando, unha a unha, até 61 “revelacións” de Khrushchev.

O autor estará na Galiza a finais de maio, onde ofrecerá varias palestras en distintas cidades galegas.

Publicado orixinariamente en ruso, por agora estaba traducido ao inglés, vietnamita e turco. As persoas interesadas poden reservar xa o seu exemplar escribindo a esta mesma páxina, aqueloutras@gmx.com , ou a Edicións Benigno Álvarez, edicionsba@gmx.com .

Máis información en poucos días.

Homenaxe ao neofalante

- Neno, é que che complicaches a vida ti só. Co ben que estabas antes... sen discusións interminábeis, sen teres que dar explicacións cada día da túa vida, sen olladas inquisidoras e eses sorrisos, ora condescendentes ora despectivos, mais sempre mal disimulados.

Vale, meu. Que ao mellor non toda a culpa foi túa, e parte fose daquel profesor que... Como carafio dicías? Si, oh!, que te puñas tan afouto... Ah!, xa lembro: “que me abriu unha xanela a unha realidade tan miña como descoñecida até entón”. Tremenda conachada.

E ti de que lado estás?

Eses textos doutrinarios de Lenin que tanto abafan a Peter Mertens, presidente do PTB

Hai un par de meses, o xornal flamenco de tendencia democristiá De Standaard publicaba unha extensa entrevista [1] a Peter Mertens, presidente do Partido do Traballo de Bélxica desde 2008.

Malia as súas debilidades, o PTB goza de certa sona no mundo comunista. Isto débese seguramente a dous motivos: por unha parte, até 2008 estivo presidido polo finado Ludo Martens, autor do moi coñecido, agás para a dirección do PTB [2], Un outro ollar sobre Stalin [3]; por outra parte, organiza, ou cando menos impulsa, anualmente en Bruxelas o Seminario Comunista Internacional, o encontro máis importante, canto a número de delegacións participantes, de organizacións e partidos comunistas.

Na entrevista, Peter Mertens semella querer representar ese papel, tantas veces visto nas películas, en que o preso recén liberado se reúne co seu axente da condicional:

The Fields of Athenry, por The Dubliners[eSons]

Xunto ao muro dunha prisión solitaria, sentín unha moza chamar:

“Michale, leváronte do meu lado

Por roubares o millo de Trevelyan

Para que o teu fillo puidese ver o mañá

Agora un barco de prisioneiros agarda na enseada”

Atrás fican os campos de Athenry

Onde unha vez vimos os paxariños voar ceibos

[Público: “Oh nena, deixa os paxaros voar ceibos!”]

O noso amor tiña asas

[Público: “Sinn Féin!”]

Tiñamos soños e cancións que cantar

[Público: “IRA!”]

Canta soidade nos campos de Athenry!

Xunto ao muro dunha prisión solitaria, sentín un mozo chamar:

“Nada importa, Mary, cando ti estás libre

Contra a fame e a Coroa

Rebeleime e prendéronme

Agora ti debes criar o nosos fillo con dignidade”

Atrás fican...

Xunto ao muro dun peirao solitario, viu a última estrela desaparecer

Mentres o barco de prisioneiros afastábase no ceo

Ela viviu agardando e pregando polo seu amor en Botany Bay

Canta soidade nos campos de Athenry!

Atrás fican...

CARME, Madialeva [Versos de Combate]

(Cancións Proletarias. Seis Mulleres)

Carme traballa no Casino de Ferrol

Entra as 5 pola porta de servizo

Ollada triste, andar cansino

A puta rutina de todos os días

Bata azul, sandalias brancas

Avanza coa fregona polo piso do Casino

Próxima parada no bater de señoras

Piruquita de Lacaci non caga amapolas

Páganche pouco, por moito que che deran

Non hai cartos dabondo pra pagar o seu desprezo

Desprezan a túa clase, desprezan a túa lingua

Desprezan o acento que herdaches dos teus vellos

Hai un muro que non é o de Berlín

Non é de pedra, non leva formigón

Non falan del os Walesas e os patróns

Mais ti séntelo forte no interior

Como cincel a partirche o corazón

Como pistola apuntándoche a sen

É invisíbel, o muro non se ve

Mais tan real como o muro de Bazán

Chama a túa xente, na unión está a forza

Non teñas medo a dares un mal paso

Ao teu carón avanzan un millón

E se tropezas apóiate en nós

Xuntos podemos derrubar ese muro

E de vermello pintar o amencer

Non é doada a loita contra a Besta

Mais de seguro, a vitoria será nosa!

Sobre a liberdade individual

Aniversario de Lenin

Grover Furr

Montclair State University

Hoxe é o aniversario do nacemento de Vladimir Lenin, o 22 de abril de 1870. O seu nome real era Vladimir Ilich Ulianov. “Lenin” era o seu nome revolucionario.

Lenin foi quizais o máis grande revolucionario de todos os tempos. Sen dúbida, é un dos xigantes, canda a Karl Marx e Friedrich Engels.

Nina Andreeva: "Non podo renunciar aos principios"Cúmprense 25 anos da súa carta ao CC do PCUS

[Nina Andreeva saltou á fama en 1988 após a publicación dunha carta en que criticaba a Perestroika e a Gorbachev. Militante do PCUS desde 1966, nos últimos anos da URSS encabezou a Plataforma Bolxevique do PCUS, embrión do Partido Comunista dos Bolxeviques de Toda a Unión, do que Andreeva é Secretaria Xeral. Esta entrevista publicouse no xornal ruso Prensa Libre (Свободная Пресса) a principios de abril. Tradución propia.]

Nina Andreeva sigue comprometida cos principios un cuarto de século despois

O 13 de marzo cumpríronse 25 anos dun feito que probabelmente hoxe poucos lembren, mais que na súa época provocou enormes reaccións tanto nos partidarios como nos detractores da Perestroika na URSS. Falamos da publicación, no xornal ruso Rusia Soviética (Sovietskaya Rossiya), dun artigo escrito por unha profesora non numeraria de Leningrado, Nina Andreeva, titulado “Non podo renunciar aos principios”, que foi o primeiro en que se criticaba con contundencia e desde abaixo as políticas de Gorbachev.

Aqueloutras: Porque me peta e quero e dame a gaña

A botar man do coñecido verso do bardo celanovés, enceto este proxecto informativo que, como o seu ascendente Estoutras, presenta dous marcos que delimitan o seu lugar ideolóxico: a defensa do socialismo, como máxima formulación dos intereses da clase obreira e do resto de clases traballadoras; e a loita pola liberación nacional, obxectivo dunha nación dependente como é Galiza.

Se o Celso falaba sen hipocrisías á hora de se aliñar coa lingua galega face aos patufos desleigados, a Aqueloutras, coa modestia de quen se sabe pequeno e recente, mais coa forza do que é necesario, tamén lle peta, tamén quere e tamén lle dá a gana formar no crebaondas colectivo, mais aínda cativo, que tenta contrarrestar esa galerna informativa burguesa que quere, a parafrasear Malcolm X, que odiemos o oprimido e amemos o opresor.

Nesta época de crise sistémica do capitalismo, a oligarquía recarga as metralladoras ao tempo que preme o botón de máxima potencia do espremedor da explotación. Facéndolle fronte, por agora dominan as loitas reformistas, lideradas por reformistas e auspiciadas por teóricos reformistas. Velaí o grande reto do movemento comunista, dos marxista-leninistas. O reto de transformarmos esas loitas en combates políticos revolucionarios. De cambiarmos os tambores e as tarteiras por gadañas e martelos pneumáticos. De desmarcarmos eses líderes que pulan pola falacia dun capitalismo “de rostro humano”, e producirmos dirixentes obreiros e comunistas. Soterrarmos no lixo as teorías dunha “mellor xestión” deste sistema explotador e rescatarmos do foso do esquecemento os textos de Lenin, do Che ou do innomeábel, Iosif Stalin.   

No entanto, todo isto só será posíbel co medre cuantitativo e cualitativo das organizacións comunistas en todas as nacións do mundo. Organizacións fortemente ligadas entre si para os combates comúns, e cunha total independencia para a adaptación ás súas realidades nacionais, ás súas realidades concretas.

Achéganse tempos moito máis duros, tempos en que as loitas serán a morte. Nin nas grandes alamedas de Neruda, nin nos carreiros máis lamacentos, haberá farois abondo. Do noso traballo dependerá que, cando a hora chegar, deles colguemos nós ou os parasitos burgueses.

Aqueloutras: Declaración de Intencións