Read more: http://techdesktop.blogspot.com/2007/08/manual-cual-es-el-feed-de-mi-blog.html#ixzz2OPda9Tcp

15 de novembro de 2013

A Revolución non será televisada... nin cha traerán Russell Brand, Oliver Stone ou Noam Chomsky




A REVOLUCIÓN NON SERÁ TELEVISADA...
NIN CHA TRAERÁN RUSELL BRAND, OLIVER STONE OU NOAM CHOMSKY

Stephen Gowans
What’s left

Traducido para o galego  por Aqueloutras, o artigo orixinal AQUÍ
Descargar versión en PDF AQUÍ


Non hai moitos anos, cando os manifestantes tomaron as rúas, irrompendo nas reunións da OMC, o G7 e outras organizacións internacionais, o xornal canadense The National Post trazou un retrato adulador e xeneroso desa parte da mocidade que evitaba as rúas como terreo político e optaba polo que o xornal consideraba o camiño responsábel e eloxioso de buscar ser candidato no moderadamente socialdemócrata (aínda que rabiosamente esquerdista, segundo a visión do xornal)  New Democratic Party. Foi este un curioso cambio no The National Post, un xornal fundado polo coñecido dereitista, criminal de luva branca, Lord Conrad Black, que en tempos normais sería tan probábel que gabase alguén relacionado co NDP como que George Bush o fixese con Kim Il Sung. Mais eses non eran tempos normais. En retrospectiva, é doado ver que as protestas, manifestacións e folgas da época se desvanecerían até morreren, como fracasou e morreu o movemento Occupy. A falta dun proxecto organizativo central e dunha visión concreta de onde querían ir, estaban demasiado limitados pola farfallada anarquista como para ir alén de venderen uns cantos exemplares máis da revista Z e de crearen unha frase acertada como a de que o 1% posúe  toda a riqueza a expensas do 99% restante. Mais estaba claro que os editores de The National Post estaban abondo preocupados como para recomendaren un camiño distinto aos que tomaban as rúa para conseguirrn un cambio político. Que recomendasen a vía electoral era predicíbel. A mocidade que gastou as súas enerxías dentro do NPD non tardou en ficar atascada nas inofensivas, inútiles e rutineiras campañas electorais, ademais de permanecer a salvo fóra das rúas.

Os ricos están moi interesados nas políticas electorais cando estas discorren ao seu gusto, o que sucede acotío. As eleccións na sociedade capitalista poden ser dominadas co diñeiro, como sucede con outros procesos políticos máis amplos. Os bancos, as grandes empresas e os principais grupos políticos de presión poñen en marca campañas políticas e subornan os cargos institucionais coa promesa de lucrativos traballos futuros, colocando os seus representantes nos postos chave do Estado. Tamén moldean o ambiente ideolóxico a través do seu control dos medios, a posta en marcha de grupos de expertos [think-tanks], a contratación de empresas de relacións públicas e o financiamento de cátedras universitarias. Os que non posúen riqueza dificilmente poden competir, agás, en principio, poñendo en común os seus recursos coa esperanza de inclinaren a balanza perante un poderoso inimigo que controla infinitamente máis recursos. A ausencia de organización e consciencia de clase, no entanto, continuamente consigue que isto non suceda. Para alén, a rota electoral é previsíbel e controlábel, mantendo á disidencia fóra das rúas, onde si que se podería converter en imprevisíbel e, xa que logo, perigosa. Ademais, a influencia que ás agachadas exercen os grupos corporativos, a banca e os inversores pinta as eleccións como un proceso que non pode ser máis igualitario. Unha persoa, un voto. Que podería ser máis xusto?

Lembreime disto após ler o número do New Statesman editado por Rusell Brand[1], non por facer este ningunha defensa da democracia capitalista, senón por, como The National Post, definir un cambio político lexítimo dentro duns parámetros favorábeis á orde estabelecida. Por suposto, Brand non avoga polo camiño das eleccións como fai The National Post. Ao contrario, pronunciouse contra o voto nunha entrevista conducida por Jeremy Paxman na BBC, e animou unha revolución. New Statesman de Brand foi máis lonxe que The National Post. Cando este xornal afirmou que eses que loitan polo cambio político dentro do sistema son admirábeis, ao contrario que os que o fan fóra, Brand, como editor, falou de revolución (a única maneira, dixo, de que el se interesase pola política). Ora ben, unha revista de grande tirada non ía converterse nunha plataforma para organizar as masas nunha insurrección armada para derrubar a orde estabelecida. «A revolución –comenta Gil Scott-Heron- non será televisada». Tampouco a imos atopar nas páxinas do New Statesman. Como se podía agardar, a idea de Brand resultou ser una definición totalmente nova da idea de revolución, ou, diría mellor, a destrución desta idea, converténdoa en algo vago e inocente que en absoluto pon o dedo na ferida. Todo o contrario aos procesos revolucionarios en que estiveron implicados Lenin, Stalin, Mao e Kim Il Sung. Brand e outras celebridades reuníronse para disertaren sobre o que significa a revolución. Seica a revolución non é a transferencia da propiedade dos medios de produción dun grupo a outro; por exemplo, dos propietarios privados aos traballadores, ou dos colonos aos poboadores orixinais aos que desposuíron ou, inclusive, dos propietarios que residen fóra do país á xente do interior.  En troca, significa moitas cousas, mais ningunha das que podes pensar.[2]

No New Statesman editado por Brand, o cineasta Judd Apatow escribe que a revolución é dicirlle ás autoridades que se fodan... dunha maneira divertida. «A propia comedia é revolucionaria», di, signifique isto o que significar. Deepak Chopra rexeita os procesos políticos colectivos, aos que define como “irrelevantes”, e escribe que confía «na revolución interior», como os sacerdotes e outras figuras relixiosas levan facendo desde hai séculos, asesorando os explotados que miren para dentro e non para fóra, liberando os explotadores das molestias que representa calquera persoa que loita. A comediante Francesca Martínez busca, non unha revolución na posesión dos medios de produción, senón «nas nosas propias ideas». O autor Howard Marks empeza de forma prometedora, escribindo que a le lle gustaría ver unha grande revolución na liña «das ideas marxistas de transferencia do poder das clases reaccionarias ás clases progresistas», mais afúndese decontado no ridículo ao expresar a esperanza de que tal revolución creará inmediatamente unha utopía, onde todos poderemos fumar droga, amarnos os uns aos outros e non loitar. O modelo que a el lle gustaría ver realizado a gran escala é o de «beber viño e bailar nunha sociedade pagá sen linguaxe escrita» como a do Val de Kalash no norte de Paquistán. «Non hai prisións, nin leis, nin policía, nin intereses creados». Tim Street, presidente de UK Uncut Legal Action, di que a «democracia» é a idea máis revolucionaria, e ofrece unha visión da revolución onde a clase dirixente permanece no seu lugar (polo que non sería unha revolución en absoluto), mais o pobo tenta mantela baixo control. Street escribe, «podemos principiar exixindo explicacións ás corporacións que antepoñen os beneficios á xente e contraatacar cando nos intimiden e ameacen. Podemos empezar usando as nosas voces e os nosos corpos para protestar, usarmos a acción directa contra os recortes e a evasión de impostos». Até onde se desviou a idea da revolución, ou foi empurrada, daquela época onde revolución anticapitalista significaba a abolición do sistema de ganancias e non presionar as empresas para que coloquen á xente por riba dos beneficios (un proxecto quixotesco, empezando porque é imposíbel legalmente e pola súa propia esencia que o capitalismo poña a xente por riba dos beneficios. Street fíxase un proxecto ben ambicioso para si mesmo se ten pensado presionar as empresas que priman os beneficios fronte ás persoas (é dicir, todas). Difícil vai telo para estar ao día das últimas entrevistas a Noam Chomsky en YouTube. Evgeny Lebedev, propietario dun periódico, non ofrece nada mellor, aínda que polo menos sabe o que é unha revolución, sinalando a Americana, a Francesa e a Rusa. Mais a súa visión destas revolucións é exactamente a que se podería agardar dun empresario. A Revolución Americana foi, di, «practicamente perfecta». A Revolución Francesa, en parte, é digna de aplauso. Mais a Revolución Bolxevique non tivo nada positivo, agás unha cousa: demostrou «que o método de Marx era incompatíbel coa liberdade e coa dignidade». Lebedev apoia a «evolución» como «a mellor guía para [resolver] os problemas das persoas» (agora que as revolucións burguesas xa triunfaron).[3]

Oliver Stone e Peter Kuznick, autores de The Untold History of the United States [A Historia non contada dos Estados Unidos], retoman a visión anarquista da Nova Esquerda dos anos 60, onde as únicas revolucións boas son as que non tiveron lugar e as malas todas as que si. Esta idea tamén emana da breve participación do anarquista Noam Chomsky onde fala de como se pode levar a cabo a utopía. Stone e Kuznick inspíranse na idea do antigo vicepresidente dos EUA, Henry Wallace, dunha revolución popular a escala mundial que «acabe co militarismo, o imperialismo e a explotación económica, que redistribúa a riqueza en todo o planeta e estenda os froitos da ciencia e da industria».  Estupendo, mais nisto hai dous problemas. Para Stone e Kuznick, quen, por certo, non se escusan por se implicaren nun pensamento utópico (é dicir, irreal), a revolución é a resposta a un problema intelectual: como acabar co militarismo, o imperialismo e a explotación,  aos que consideran moralmente indefendíbeis. O que pasa é que as revolucións non funcionan así. A xente non transforma unha determinada orde económica e política porque non gusten intelectualmente do militarismo ou por considerar a explotación como moralmente indefendíbel. A xente transforma a orde existente cando as condicións de vida non se poden aturar e a revolución é a única saída, algo que é máis probábel que suceda nos países vítimas do militarismo e do imperialismo que naqueles de onde son os autores e nos que vive a audiencia á que seguramente se dirixen os comentarios de Stone e Kuznick. En segundo lugar, o dúo parece querer chegar á utopía sen violencia, conflito, xerarquía ou poder político, quere dicir, un camiño utópico cara á utopía, onde a utopía ten primeiro que existir antes de se poder realizar. «Nós -escriben- vimos demasiadas veces o uso dunha violencia que desata emocións e forzas que xeran máis violencia e novas formas de tiranía e opresión.»[4]

O desexo da Nova Esquerda era cruzar o océano sen aturar o ruxido do tifón que representaban as críticas a este movemento, as críticas a eses que «combinan o luxo de estaren sempre en posesión da verdade sen teren a obriga practicamente nunca de seren responsábeis de nada». E, de facto, a Nova Esquerda, e os seus sucesores, lograron escapar da súa responsabilidade de endexamais ter éxito en ningún dos seus proxectos. Arnold Kettle comentaba en 1960 que «o que a Nova Esquerda non parece capaz de entender é que (nos países que realmente teñen revolucións) debe haber non só principios senón tamén estratexia, diplomacia, política de defensa... e todas as responsabilidades e consecuentes impurezas... A política do poder é sempre retratada polos escritores da Nova Esquerda nun sentido despectivo, como se existise algunha outra forma de política». Polo mesmo rego camiñaba esa visión da Nova Esquerda de que a revolución era lograr «unha realidade alén da loita de clase, unha sociedade nin capitalista nin socialista, senón simplemente agradábel».[5] De facto, Stone e Kuznick expresan a súa visión en termos dunha mundo feliz de «creatividade, bondade e xenerosidade» onde «a avaricia e a ansia de poder» non teñen lugar, no canto dun mundo onde haxa traballo, educación e sanidade para todos, transporte público económico, vivendas de protección oficial, servizos accesíbeis de gardaría, igualdade de raza e xénero e emprego dos excedentes sociais en elevar o nivel de vida de todos. Se o que queres é un bonito mundo de bondade e caridade, en que a cobiza e ambición non teñan lugar, hai un feixe de relixións para se faceren cargo diso. Mais iso non é a revolución.

Stone e Kuznick manifestan un enorme desprezo para con «Stalin, Mao e os Kim», representados como famentos de poder que profanaron «o nobre concepto da revolución», tomando o poder só para se engrandeceren. Que vaian á merda, escriben. Algún día alguén terá que escribir A Historia non contada das Revolucións do século XX para limpar o lixo que Stone e Kuznick botaron sobre os revolucionarios que venceron. Por agora chega con dicir que o título do libro desta parella debería modificarse polo de A Historia non contada dos Estados Unidos por dous esquerdistas confundidos que aínda non dixeriron a Historia non contada de Rusia, China e Corea.  

Para axudar a Stone e Kuznick, de seguido expoño uns breves apuntes históricos para encher as lagoas dos seus coñecementos.

Kim

Kim Il Sung foi un eficaz líder guerrilleiro que fixo unha enorme contribución á liberación de Corea do poder colonial xaponés e tamén a loita contra os colaboracionistas de Xapón que se afianzaron no sur e que aínda ten ecos na situación de hoxe en día. A actual presidenta de Corea do Sur, Park Geun-hye, é filla de Park Chung-hee, ditador militar que serviu no exercito imperial xaponés, combatendo a Kim e a súa guerrilla. Sexa o que for o que se diga sobre a sucesión dinástica dos Kim, estes remontan a súa liñaxe ao liderado da guerrilla anticolonial que conquistou a independencia do Estado, libre da dominación das potencias estranxeiras. O sur, en troca, é unha neocolonia dos Estados Unidos, onde as forzas armadas están baixo o mando do Pentágono e onde os descendentes anticomunistas dos colaboracionistas con Xapón  teñen o poder. Se Kim, seguindo as ideas de Deepak Chopra, considerase a política como “irrelevante” e puxese a súa confianza na “revolución interior”, atoparía a loanza de Oliver Stone e Peter Kuznick. «Tremendo... os Kim». No entanto, o prezo de que Kim gañase o respecto dos cineastas da Nova Esquerda posibelmente sería que Corea aínda fose unha colonia de Xapón ou, máis probábel, unha neocolonia dos Estados Unidos desde o extremo norte até o sur...

Mao

Antes da revolución liderada por Mao na China, entre o 55 e o 65% da terra era propiedade do 10% da poboación, a maioría terratenentes parasitos quen explotaban o traballo do campesiñado grazas a se aseguraren a propiedade da terra a través da lei e a forza. Centos de millóns a duras penas sobrevivían sen nada en pequenas leiras, sempre coa ameaza da fame. O país tiña menos potencial industrial que Bélxica. Dominados durante moito tempo por poderes estranxeiros, os chineses vivían no seu propio país como seres infrahumanos: «Todo alimentaba revolución. Só a través desta podía o campesiñado chinés conseguir terra, liberarse do control dos terratenentes... Sen revolución, China permanecería so as gadoupas do imperialismo, unha semicolonia dominada e explotada polos Estados Unidos».[6] Domenico Losurdo apunta que «é un feito abondo coñecido que Mao Tse Tung declarou na fundación da República Popular de China que a nación chinesa se puxera en pé e ninguén ía pisala nunca máis. Quizais estaba a pensar na época en que un letreiro á entrada do consulado francés en Xangai prohibía a entrada a chineses e cans». Pregúntase Losurdo: «Podemos falar de fracaso se pensamos na situación deste grande país asiático?»[7] Sen dúbida, a Revolución Chinesa está moi afastada da visión de Stone e Kuznick dun mundo libre de militarismo, imperialismo e explotación, e onde a creatividade, bondade e xenerosidade substituíra a cobiza e a ansia de poder, mais si que mellorou a vida de centos de millóns. Como privilexiado fillo dun corredor de bolsa que viviu a súa vida nun país que domina outros, Stone pode considerar a revolución de Maio como a profanación do nobre concepto da revolución, mais encontraría poucos chineses que lle deran a razón.

Stalin

Stalin fixo grandes contribucións ao socialismo, á descolonización e, indirectamente, á aparición dun estado de benestar no Occidente. Xogou un papel dirixente na posta en marcha da primeira economía planificada sustentada na propiedade pública, libre do desemprego, a inseguridade e as inxustizas do pasado. Estivo á fronte do proxecto para sacar Rusia do atraso, algo que se conseguiu espectacularmente en pouco tempo. As súas contribución á derrota do fascismo non tiveron precedentes, por riba de calquera outra persoa. Baixo o seu liderado, as monarquías e as ditaduras militares do leste europeo foron derrocadas e, non, as sociedades socialistas que as substituíron non eran novas formas de opresión. As súas economías medraron con rapidez e os niveis de vida chegaron a máximos históricos, mentres que a inseguridade, as inxustizas, as desigualdades e a explotación do pasado foron eliminadas. O movemento de liberación nacional non tivo mellor amigo que a Unión Soviética de Stalin. Ao crear unha alternativa con éxito ao capitalismo, Stalin forzou os gobernos occidentais a poñer en marcha enormes programas de beneficios sociais para manteren a lealdade das súas poboacións. E a política de igualdade racial da Unión Soviética avergonzou os Estados Unidos a respecto da súa política cos cidadáns negros.

Paga a pena pensar na Unión Soviética de 1936. A democracia soviética, baseada na Constitución en cuxa redacción Stalin xogou un papel chave, estaba desenvolvéndose. A Constitución estabelecía a creación dun sistema de representantes electos. Stalin foi elixido como representante dun distrito electoral de Moscova para o Soviet Supremo da URSS. Esta asemblea elixiuno como un dos 30 membros do Presídium, que á súa vez elixiu un Consello de Comisarios. Non se chamou ditador, nin existía un posto de ditador que ocupar.

Occidente burlouse e ridiculizou a democracia soviética. Mais imos comparar esta democracia de 1936 coa democracia occidental. Nesa época, Inglaterra tiña una Cámara de Lores non electos (aínda a ten), mentres Canada tamén tiña, e continúa a tela, un Senado de non electos. Dos 500 millóns de habitantes do Imperio Británico, só 70 millóns, a sétima parte, vivía en democracias políticas. África do Sur prohibía o sufraxio á poboación negra. En Canada e Australia, os aborixes tampouco podían votar. A India non tiña en absoluto democracia política, e estaba gobernada por funcionarios británicos. Os Estados Unidos negaban os dereitos civís aos negros, que vivían nunha situación de opresión.[8] En troca, na URSS o sufraxio era universal e a tiranía era ridícula en comparación co que pasaba no Occidente, a pesar do que Stone e Kuznick nos queiran facer crer.

Canto á constante acusación de que Stalin matou millóns, podemos descartala por ser unha lenda sen base científica, lenda que todo o mundo coida certa porque alguén (non lembran quen) lles dixo que así era, mais que non poden achegar ningún detalle sobre quen, como, cando e por que. Villiam Blum escribe:

«Todos escoitamos as cifras moitas veces... 10 millóns..., 20 millóns..., 40 millóns..., 60 millóns... morreron baixo Stalin. Mais, que significan esas cifras, calquera que un elixa? Por suposto que moitas persoas morreron baixo Stalin, tamén moitas morreron baixo Roosevelt... A morte parece ser un fenómeno natural en moitos países. A pregunta é como morreron esas persoas baixo Stalin. Morreron nas fames que asolaron URSS nas décadas dos 20 e 30? Os bolxeviques crearon a mantenta esas fames? Como? Por que? Realmente morreu máis xente de fame na India no século XX que na Unión Soviética, mais ninguén acusa India de matar en masa aos seus propios cidadáns. Morreron millóns por mor dunha doenza nunha época anterior á aparición dos antibióticos? No cárcere? Por que causas? As persoas morren habitualmente nas prisións dos Estados Unidos. Foron asasinados a SANGUE FRÍO? De ser así, como? Canta xente foi executada por delitos non políticos? A casuística da morte de decenas de millóns de persoas é enorme.»[9]

De facto, as cifras son proxeccións derivadas da comparación da poboación soviética con Stalin coas estimacións que calquera autor fai da posíbel poboación nesa época sen a existencia de Stalin. A diferenza entre as dúas cifras é a poboación perdida ou ,para estes autores, a xente que Stalin “asasinou”. Obviamente este método dá pé a todo tipo de abusos e, atribuíndo as mortes adicionais a asasinatos masivos, non ten outra intención que enganar a xente facéndolle crer que Stalin ordenou o asasinato a sangue frío de decenas de millóns. Con isto non se quere dicir que Stalin non ordenase execucións, e moitas. Fíxoo. Mais nunhas circunstancias excepcionais, cando a revolución estaba ameazada externa e internamente –algo que pasou durante toda a época de Stalin-, eran tan necesarias como acabar cos soldados do exército inimigo. Era a guerra. Se non se levaban a cabo accións propias dun contexto de guerra, a revolución fracasaría. En todas partes os quintacolumnistas facilitaron a invasión nazi, agás na Unión Soviética, onde non había. Stalin acabara con eles. Foi capaz de lograr esta fazaña única no mundo aceptando unha alta taxa de falsos positivos como custe por extirpar a enfermidade, capturando tamén persoas inocentes ou inofensivas entre as perigosas e culpábeis. Mais cando non está claro se o tecido está enfermo ou san, o cirurxián que salva os pacientes extirpa tanto o tecido claramente enfermo como aquel sospeitoso que o arrodea (posibelmente san). A cuestión é: ordenou Stalin execucións para satisfacer o seu desexo persoal de poder ou, en troca, para protexer o legado revolucionario de Lenin? Os inimigos políticos de Stalin sempre defenderon a primeira opción. E a CIA asegurouse de que estes últimos sempre tiveran unha plataforma desde onde espallar alta e clara a súa mensaxe.

Cando Stalin chega ao poder, a Unión Soviética estaba nunha situación precaria; agricultura afundida, industria atrasada, debilidade militar... É máis, un feroz e inacabábel debate dentro do Partido Comunista sobre o camiño a seguir provocara parálise, loitas internas e intrigas. O país atascábase a toda velocidade. Tres décadas despois, Stalin estaba morto. Mais neses trinta anos, con Stalin á cabeza, o país avanzara desde o arado de madeira á batería atómica.

Cando Stalin morre en 1953, a Unión Soviética era a segunda potencia industrial, científica e militar no mundo e mostraba claros signos de que superaría os Estados Unidos en todas esas áreas. E todo isto malia as devastadores perdas sufridas ao derrotar as potencias fascistas de Alemaña, Romanía, Hungría e Bulgaria. Os distintos pobos da URSS uníronse. A fame e o analfabetismo non se coñecían en todo o país. A agricultura, totalmente colectivizada, era extremadamente produtiva. O sistema de saúde preventiva era o mellor do mundo e a asistencia sanitaria, dunha enorme calidade, era gratuíta para todos os cidadáns. A educación era gratuíta en todos os seus niveis. Publicáronse máis libros na URSS que en calquera outro país. Non existía o desemprego.

Mentres tanto, no resto do mundo, non só foran derrotadas as principais potencias fascistas actuantes entre 1922 e 1945, senón que as forzas revolucionarias aumentaran en todas partes. O Partido Comunista da China conduciu a unha cuarta parte da poboación mundial á vitoria sobre o imperialismo, o feudalismo e o capitalismo nacional. A metade de Corea era socialista... No Vietnam, un robusto poder socialista, que xa derrotara o imperialismo xaponés, estaba dando os golpes finais ao derrotado exército do imperio francés. As monarquías e ditaduras fascistas do leste de Europa foran destruídas por unha combinación de forzas partisanas, lideradas polos comunistas locais e o Exército Vermello... Tanto na Franza como en Italia, o partido máis grande era o comunista. Os movementos de liberación nacional das colonias e neocoloniais europeas estaban en claro avanzo... África enteira estaba en movemento.»[10]

Son estes os logros dunha revolución “fracasada”? Domenico Losurdo demanda aos críticos como Stone e Kuznick que:

... expliquen como un “fracaso”... puido facer semellante contribución á emancipación dos pobos coloniais e, no Occidente, á destrución dos vellos réximes e a nacemento do estado de benestar. Cando en 1923, Lenin, gravemente enfermo, se viu obrigado a soltar as rendas do poder, no Estado que nacera da Revolución de Outubro, mutilado polo tratado de paz de Brest-Litovsk, a vida era precaria e miserenta. En 1953, á morte de Stalin, a Unión Soviética e o campo socialista gozaban dun enorme crecemento, prestixio e poder. Uns poucos máis destes (“profanadores do nobre concepto da revolución”) e a situación do sistema capitalista e imperialista mundial converteríase verdadeiramente en precaria e insostíbel![11]  

Contrariamente ás mentiras de Stone e Kuznick, Stalin fixo máis por achegar o mundo a esa visión que eles teñen de ausencia de militarismo, imperialismo e explotación que calquera outro. Porén, os dous estadounidenses din «Vai á merda, Stalin». En troca, non din «Vai á merda, Castro». Por que non? A Revolución Cubana foi encabezada por unha guerrilla, como a de Mao e Kim, asistida pola Unión Soviética, como a de Mao e Kim, e o socialismo cubano baséase en grande medida no modelo “stalinista”. No entanto, Stone, cuxos tres documentais sobre o revolucionario cubano amosan debilidade por Castro, non acusa o líder da Revolución Cubana de profanar o concepto de revolución co desexo de poder, o engrandecemento persoal, a represión e a man dura.

As incongruencias non rematan aquí. Stone seica ten tamén debilidade por Barack Obama, a quen, segundo el mesmo, votou en 2008 e 2012.[12] Berrar «Á merda con Stalin, Mao e os Kim» ao tempo que se vota por Obama fai que Michael Parenti critique a hipocrisía da esquerda anticomunista que sente repulsión polos «crimes do comunismo» mentres facilita os crimes dos presidentes demócratas votando por eles.

Explícao Parenti:

Baixo as distintas administracións demócratas, 120.000 xaponeses americanos foron arrincados dos seus fogares, perdendo os seus medios de subsistencia, e arroxados aos campos de detención; lanzáronse bombas atómicas en Hiroshima e Nagasaki cunha brutal perda de vidas de inocentes; autorizóuselle ao FBI infiltrarse nas organizacións políticas; a Lei Smith foi utilizada para encarcerar os líderes do trotskista Partido Obreiro Socialista e, máis tarde, aos do Partido Comunista polas súas ideas políticas; creáronse campos de detención para encarcerar os disidentes políticos en caso de “emerxencia nacional”; durante a década dos 40 e os 50, 8.000 traballadores públicos, nunha enorme caza de bruxas, foron purgados da administración por mor das súa militancia e ideoloxía, e moitos milleiros máis viron as súas carreiras profesionais truncadas; as Leis de Neutralidade usáronse para favoreceren as tropas fascistas de Franco a impoñeren un embargo á República; puxéronse en marcha en varios países do Terceiro Mundo criminais programas de contrainsurxencia; e continuaron e intensificaron a Guerra de Vietnam. E durante a maior parte do século XX, os líderes do Partido Demócrata defenderon a segregación racial e bloquearon todas as medidas contra os linchamentos e as encamiñadas a garantiren unha lexislación laboral xusta. Malia todos estes crimes, que provocaron a morte e a ruína para moitos, os liberais, socialdemócratas e “socialistas democráticos” anticomunistas nunca se viron motivados para faceren unha condena global nin do Partido Demócrata nin do sistema político que provocou todo isto...»[13]

Stone e Kuznick pode que deploren estes crimes do Partido Demócrata, mais é improbábel que algunha vez digan: «Á merda cos Demócratas». É máis probábel que digan: «Vota Demócratas». Así que esquezámonos do seu «Á merda con Stalin, Mao e os Kim». De Stone estar realmente interesado en acabar co militarismo, o imperialismo e a explotación, por que non nos di: «Á merda con Obama», un importante promotor das cousas que Stone di odiar, no canto de atacar figuras históricas que realmente combateron contra o imperialismo e a explotación... e venceron?

Realmente, a visión de Stone e Kuznick éche máis ben parva. Coidan que Mao e Kim decidiron converterse en guerrilleiros, e Stalin en bolxevique, como vías de acceso ao poder, ao engrandecemento persoal e ao control con man de ferro. Porén, nesa época, a de guerrilleiro e revolucionario clandestino non eran as carreiras máis prometedores para a persoa cobizosa de poder e engrandecemento. De Stalin realmente ter eses desexos, por que non unirse aos tsaristas no canto de aos bolxeviques, que até mediados de 1917 eran unha forza política cativa que ninguén pensaba (inclusive moitos bolxeviques) que ía tomar o poder? Aqueles chineses e coreanos que ingresaban na guerrilla estaban máis próximos da morte, a tortura ou o cárcere que a rubiren os chanzos da burocracia administrativa do Estado. Entraron na guerrilla porque non soportaban a opresión feudal e imperialista e querían  acabar con elas. Un xeorxiano como Stalin converteuse en bolxevique porque odiaba a opresión tsarista e quería substituíla. Stalin viviu moitos anos na clandestinidade, tentando manterse un paso por diante da policía tsarista e padecendo longos períodos de exilio interno. Como líder da Unión Soviética levou unha vida modesta, case espartana. Non era un Tsar Roxo, a vivir no luxo, como Stone e Kuznick nos queren facer crer. Stalin, Mao e Kim entenderon  que acabar coa opresión implica tomar o poder político, o que, á súa vez, significa disciplina e unha organización cunha estratexia definida (unha organización así implica a existencia de dirixentes e xerarquía). É unha confusión anarquista pensar que a busca do poder está inspirada na consecución do poder en si propio. Como subliña Richard Levins, inclusive George W. Bush endexamais promovería unha sanidade universal e gratuíta, apoiar Venezuela ou renunciar a Xesús Cristo só por conservar o poder. Detrás de «toda fachada de fame de poder está agochado unha persoa de principios, aínda que (como no caso de Bush), estes principios poidan ser nocivos».[14] Os revolucionarios buscan o poder para engrandeceren a posición da clase á que representan. As persoas en posicións de liderado poden estar en situación de exerceren o poder, mais isto non significa que busquen o poder como fin en si propio. Búscano como un instrumento para acadaren os obxectivos ligadas ás aspiracións da clase ou pobo que representan. O cinismo de Stone e Kuznick enlama a disciplina e as formas de organización necesarias para a revolución. O seu punto de vista, e o dos anarquistas en xeral, é que as organizacións disciplinadas e xerarquizadas son vehículos de tiranía e opresión que, inevitabelmente, serán empregados polos tiranos en xestación para se catapultaren ao poder, polo que van subverter as fermosas metas da Revolución para se engrandeceren a si propios e exerceren o control absoluto. Seica Kim subverteu o obxectivo de lograr a independencia de Corea? Non acabou Mao con séculos de opresión feudal? Fracasou Stalin nos obxectivos de acabar co desemprego, a falta de vivenda, a opresión nacional e a desigualdade racial? A opinión de que os líderes das revolucións vitoriosas traizoaron os obxectivos da Revolución non só é unha pésima historia, tamén é unha pésima política. Anímase á xente a que busque cambios políticos para evitar calquera tipo de política “leninista”, a prol de aglomeracións “sen líderes” e cunha práctica descentralizada de toma de decisións para conseguir, finalmente, moi pouquiña cousa.

Noam Chomsky constitúe unha fonte inesgotábel de insultos contra o leninismo, que el equipara a “contrarrevolución”.[15] Representa un punto de vista heterodoxo do que é a revolución, aínda que, realmente, congruente co que Rusell Brand describe no seu New Statesman. Un punto de vista que fai da revolución outra cousa do que ti sempre pensaches que era, e iso que pensaches que era seica é algo malo que debe ser evitado por completo. Supoño que non é unha sorpresa que Chomsky responde á pregunta «Que significa a revolución para ti?», cun ataque a Lenin, o líder dunha revolución que tivo éxito, e unha loanza a Rosa Luxemburgo, cabeza dun intento de revolución socialista que fracasou. Chomsky escribe:

Non podo mellorar a elocuente crítica de Rosa Luxemburgo á doutrina leninista: “unha verdadeira revolución social exixe unha transformación espiritual das masas degradadas por séculos de dominio da clase burguesa... Só coa extirpación desde a raíz dos hábitos de obediencia e servilismo pode a clase obreira adquirir o coñecemento dunha nova forma de disciplina, autodisciplina que xorde do libre consentimento”. E como parte desta “transformación espiritual”, unha verdadeira revolución social ademais creará –pola actividade espontánea das masas- as formas sociais que permitirán ás persoas actuar como individuos creativos libres, con vínculos sociais a substituíren as cadeas sociais, e controlaren o seu propio destino en liberdade e solidariedade.»[16]

A.J. Ryder, historiador da Revolución Alemá, fala así sobre a incapacidade de levar a cabo unha revolución socialista na Alemaña de 1918-1919 e o papel desenvolvido por Luxemburgo nisto:

Os espartaquistas (Karl) Liebknecht e Rosa Luxemburgo... eran revolucionarios conscientes en obra e palabra. Estaban decididos a utilizar a oportunidade que representaba o colapso do réxime de Hozenzollem para pór en marcha a revolución socialista que crían os levaría ao poder no lugar de Ebert, como Lenin desprazara a Kerensky... Poucos (dos líderes) posuían as capacidades dun líder revolucionario vitorioso. Por consentimento popular, Rosa Luxemburgo era a máis destacada personalidade da esquerda, mais as súas dotes intelectuais e o seu fanatismo persoal non estaban parellas á súa comprensión da realidade. No fondo era unha romántica, unha visionaria que actuaba co traxe do “socialismo científico”».[17] 

Ryder resume o fracaso da revolución facendo referencia aos defectos das principais figuras. «Eran afeccionados comparados con Lenin».[18] Luxemburgo, a romántica, puña a énfase na espontaneidade e na “transformación espiritual”. Lenin, o realista práctico, na planificación e na organización. Luxemburgo foi asasinada por dous sicarios protofascistas. O seu corpo ensanguentado guindado nunha canle, como a revolución que quixo facer triunfar, masacrado e derrotado. Lenin tomou o poder e puxo en marcha un proxecto socialista e antiimperialista que durou máis de sete décadas, e que xogou un papel chave no exterminio dese fascismo que, na súa fase embrionaria, asasinou a Luxemburgo.

Chomsky respecta profundamente aqueles que fracasaron na revolución e desprezo aos que tiveron éxito. De seguirmos o seu exemplo, emular os fallos e evitar os éxitos, de seguro chegaríamos ao mesmo lugar onde The National Post quería ver os activistas políticos: nunha rúa sen saída política. A edición de Brand de The New Statesman camiña polo mesmo rego. Os seus aplausos están reservados ás accións políticas que respectan a orde social estabelecida: A “revolución interior” de Chopra; as comedias de Apatow; a evolución de Lebedev; o novo pensamento de Martínez; a “democracia” de Tim Street. Os seus apupos fican para os revolucionarios que realmente propiciaron «as transformacións revolucionarias da clase máis intensa e profunda». Clase que Stone e Kuznick din que queren. Por tanto, a mensaxe é nidia. Crea un colectivo, traballa na xenerosidade e na bondade, demanda que as empresas privilexien as persoas fronte aos beneficios, ve unha película dos irmáns Marx* e dilles a Lenin, Stalin, Mao e Kim que vaian á merda.

* Vin todas as películas dos Marx, moitas delas varias veces, mais aínda teñen que facer unha revolución.


[1] New Statesman, 24 de outubro de 2013.
[2] “What Does Revolution Mean to You? New Statesman, 30 de outubro de 2013. http://www.newstatesman.com/2013/10/what-does-revolution-mean-you 
[3] Ibid.
[4] Ibid.
[5] Arnold Kettle, “How new is the ‘NewLeft’”, Marxism Today, outubro de 1960. http://www.unz.org/Pub/MarxismToday-1960oct-00302
[6] Edward e Regula Boorstein. Counterrevolutionl: U.S. Foreign Policy. International Publishers. 1990. Páx. 73.
[7] Domenico Losurdo, “History of the Communist Movement: Failure, Betrayal, or Learning Process?”, Nature, Society, and Thought, Vol. 16, nº. 1 (2003).
[8] Sydney e Beatrice Webb. The Truth about Soviet Russia. Nabu Public Domain Reprints. Páxs. 21-22.
[9] William Blum. Freeing the World to Death: Essays on the American Empire. Common Courage Press. 2005. Páx. 194.
[10] Bruce Franklin, “An Introduction to Stalin,” fragmento de Bruce Franklin (Ed.). The Essential Stalin: Major Theoretical Writings, 1905-52 (Anchor Books, 1972). http://anti-imperialism.com/2012/11/02/an-introduction-to-stalin/
[11] Losurdo.
[12] Solvej Schou, “Oliver Stone on Obama: ‘I hope he wins’”, Entertainment Weekly, 6 de novembro de 2012.
[13] Michael Parenti. Blackshirts & Reds: Rational Fascism & the Overthrow of Communism. City Light Books. 1997. Páxs. 48-49.
[14] Richard Levins, “How to Visit a Socialist Country”, Monthly Review, 2010, Volume 61.
[15] Parenti. Páxs. 46-47.
[16] “What Does Revolution Mean to You?”
[17] A.J. Ryder. The German Revolution of 1918: A Study of German Socialism in War and Revolt. Cambridge University Press. 2008. Páx. 7.
[18] Ibid.

Nenhum comentário:

Postar um comentário